Title: Propaganda and the Genocide in Indonesia: Imagined Evil, by Saskia Wieringa and Nursyahbani Katjasungkana. Routledge, 2019. In 1965-66 Indonesia, approximately one million people were murdered and over a million others were imprisoned and tortured. […]
Title: Power, Protection and Magic in Thailand: The Cosmos of a Southern Policemen, by Craig J. Reynolds Canberra: ANU Press, 2019 The trend towards the serious scholarly study of Thailand’s regions is well over four […]
Reviewing Indonesia’s presence at the international stage should be based on their concrete foreign policy decisions. Among several foreign policy sectors, economic interest is placed at the centre of gravity. Jokowi’s main priority to fulfil […]
Meninjau kehadiran Indonesia di panggung internasional harus didasarkan pada keputusan kebijakan luar negeri mereka yang konkret. Di antara beberapa sektor kebijakan luar negeri, kepentingan ekonomi ditempatkan di pusat gravitasi. Prioritas utama Jokowi untuk memenuhi kepentingan […]
การตรวจสอบสถานะของอินโดนีเซียบนเวทีระหว่างประเทศควรพิจารณาจากการตัดสินใจด้านนโยบายต่างประเทศที่เป็นรูปธรรม ในบรรดาองค์ประกอบหลายประการของนโยบายต่างประเทศนั้น ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจจัดเป็นจุดศูนย์ถ่วงที่สำคัญ การที่ประธานาธิบดีโจโกวีให้ความสำคัญอันดับต้นแก่การตอบสนองผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจสะท้อนออกมาให้เห็นในลำดับความสำคัญด้านนโยบายต่างประเทศของอินโดนีเซีย นั่นคือ การส่งเสริม “การทูตด้านเศรษฐกิจ” ให้อยู่แถวหน้าสุดในการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างประเทศในปัจจุบัน วาระการทูตด้านเศรษฐกิจของอินโดนีเซียสอดคล้องต้องตรงกับเป้าหมายและวิสัยทัศน์ภายในประเทศ ซึ่งหลักใหญ่ใจความคือการมุ่งสู่เป้าหมายระดับชาติที่จะยกระดับความเติบโตทางเศรษฐกิจและการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน การตัดสินใจทางการทูตด้านเศรษฐกิจที่โดดเด่นที่สุดเรื่องหนึ่งของโจโกวีคือ ความร่วมมือ “ข้อริเริ่มหนึ่งแถบหนึ่งเส้น” ระหว่างอินโดนีเซีย-จีน (Indonesia-China Belt and Road Initiative ต่อไปจะเรียกว่า BRI) บทความนี้จะวิเคราะห์ความร่วมมือ BRI ของอินโดนีเซียและพลวัตทางการเมือง-เศรษฐกิจบางประการที่เกิดขึ้นเกี่ยวเนื่องกับเรื่องนี้ จุดยืนและมุมมองของอินโดนีเซียต่อ BRI ระหว่างที่ประธานาธิบดีสีจิ้นผิงมาเยือนอินโดนีเซียในปี 2013 เขาประกาศว่ารัฐบาลจีนมีความสนใจที่จะพัฒนาความเป็นหุ้นส่วนทางทะเลผ่านกลไก “เส้นทางสายไหมทางทะเลแห่งศตวรรษที่ 21” (21st Maritime Silk Road–MSR) […]
国際社会におけるインドネシアの存在を振り返る際、その根拠とするべきものは、同国の具体的な外交政策上の決定だ。数ある外交政策部門の中で、経済的利益は最も重要視されている。実際、ジョコウィが経済的利益の充実を最優先している事は、インドネシアの外交政策の優先順位にも表れていた。インドネシアは、現在の国際的関与の焦点として「経済外交」を推進しているからだ。また、インドネシアの経済外交上の課題は、内政の目標や構想にも通じる。これは、さらなる経済成長やインフラ開発などを中心とした国家目標の追求である。さて、ジョコウィの経済外交上の最も顕著な決断の一つは、インドネシア・中国間の一帯一路構想（Belt and Road Initiative: BRI）連携だ。そこで、この記事では、インドネシアのBRI連携と、その周辺の政治・経済動向の一部について分析を行う。 BRIに対するインドネシアの姿勢と認識 2013年にインドネシアを訪問した中国の習近平国家主席は、インドネシアとの海上連携の構築に中国政府が関心を持っていると発言した。これは21世紀海上シルクロード機構（the 21st Maritime Silk Road mechanism）を通じた海上連携のことだ。だが、当時のインドネシアは、スシロ・バンバン・ユドヨノ政権下で、同政権の外交政策の優先事項では、海洋政策がほとんど顧みられていなかった。それでも、両国政府は連携を「包括的戦略的パートナーシップ（Comprehensive Strategic Partnership）」レベルに引き上げる事を誓った。 その後、2014年の大統領選挙の結果、ジョコウィ大統領が新たな最高指導者になり、インドネシアの外交政策の優先事項も新大統領の構想に従って変化した。まず、ジョコウィ第1期目の外交政策が重視したのは、インドネシアの海上でのプレゼンスと国力を拡大する構想だ。そこで、同大統領は選挙公約に従い、“poros maritim dunia”、すなわち、「世界海洋軸（Global Maritime Axis）」の概念を掲げ、インドネシアを海洋国家に変えようとした。これについて、中国は、ジョコウィの構想が二国間連携をさらに強化する道を開くかもしれないと理解した。 ちなみに、大統領就任後のジョコウィが初めて訪問した国は中国だと言われている。これは、2014年アジア太平洋経済協力会議（APEC）の首脳会議に参加し、各国首脳に会うための訪中だった。その時、ジョコウィは世界に自身の海洋軸構想を披露すると共に、インドネシアのコミットメントも発表した。この内容は、中国主導のアジアインフラ投資銀行（Asian Infrastructure Investment Bank：AIIB）への加盟と、インドネシアの世界海洋構想を中国の21世紀海上シルクロード（21st Maritime Silk Road：MSR）に統合するというものだ。この訪中をきっかけに、BRIの枠組下での、インドネシアと中国の連携の道が開かれた。その後、二度目の会合は、2015年3月のボアオ・フォーラム（the Boao Forum）で実現した。この時、ジョコウィと習は共同宣言を発表し、両国の海上連携のさらなる強化を推進するという誓約を強調した。 さらに、2014年にミャンマーのネピドーで開催された第9回東アジアサミット（the 9th East Asia Summit：EAS）において、ジョコウィ大統領は自身の「世界海洋軸」構想を改めて強調した。この構想では、間違いなく中国のMSRがジョコウィの壮大な海洋計画を補完していた。確かに、ユスフ・ワナンディ（Jusuf Wanandi）が論じる通り、BRIイニシアティブは明らかに、インドネシアに恩恵をもたらすだろう。だが、ジョコウィがBRIと国内連結性（connectivity）計画との間に相乗効果を生み出せるかどうかが、この恩恵の規模を左右する。最も大きな可能性があるのは、中国BRIの優先事項に対応する2016年から2019年のインドネシア海洋政策行動計画（the Action […]
Việc đánh giá sự hiện diện của Indonesia trên trường quốc tế phải dựa trên các quyết định chính sách đối ngoại cụ thể của quốc gia này. Trong số một số lĩnh vực chính […]
Kailangang ibatay ang pag-aaral sa presensya ng Indonesia sa larangang internasyunal sa mga kongketong desisyon nito sa patakarang panlabas. Naka-sentro ang pang-ekonomiyang interes nito sa hanay ng maraming sektor ng patakarang panlabas. Makikita rin sa […]
အင်ဒိုနီးရှားနိုင်ငံ၏ နိုင်ငံတကာဆက်ဆံရေးကို လေ့လာသုံးသပ်ရာတွင် ၄င်းတို့၏ နိုင်ငံခြားရေး မူဝါဒ လက်တွေ့ ဆုံးဖြတ်ချက်များကို ကြည့်နိုင်ပါသည်။ နိုင်ငံခြားရေးမူဝါဒနယ်ပယ် အများအပြားတွင် စီးပွားရေး အကျိုးအမြတ်က အရေးကြီးသည့် ကဏ္ဍတွင် ရှိနေပါသည်။ သမ္မတ ဂျိုကိုဝီ၏ စီးပွားရေးကို အလေးပေးမှု မူဝါဒက အင်ဒိုနီးရှားနိုင်ငံ၏ နိုင်ငံခြားရေး မူဝါဒ ဦးစားပေးမှုများတွင်လည်း ထင်ဟပ် နေပြီး ယင်းကို လက်ရှိနိုင်ငံတကာဆက်ဆံရေးတွင် “စီးပွားရေးဆိုင်ရာ သံတမန်ရေး” ကို ရှေ့တန်းတင် ခြင်းတွင် တွေ့နိုင်ပါသည်။ […]
The Covid-19 pandemic has created world-wide turmoil, it has forced every one of us to adapt to new conditions. The effects have been felt dramatically by the educational sector. In Indonesia, almost every school has […]
Due to the COVID-19 pandemic, since March 2020, every lecturer of my campus has been required to teach their students online. The teaching period, which ended in June 2020, was a respite of the sudden […]
Nobody likes to be told, “I told you so.” But right now, I suspect many of my former students are thinking, “yeah, Professor Vann told us so”. This is because for some two decades I […]
I hesitated before submitting this paper to the Kyoto Review of Southeast Asia as many writings similar to mine had already been published. However, this paper is different in that it re-presents the dynamics of […]
Every Cloud has a Silver Lining Distance teaching in times of global disruption is a daunting task but can also be a fulfilling experience. I have had first-hand experience teaching remotely for a university in […]
For the foreseeable future, the year of 2020 will be best known as the year that the whole world ground to a standstill; the year lost to COVID-19. However, decades from now, the year could […]
The image of Indonesia as an agrarian nation, a modern country whose agricultural roots should not be forgotten, remains popular in Indonesian political discourses. Cliché as it may be, Indonesian politicians embrace this notion – […]
The title, “How long is now?,” alludes to a mural along Oranienburger Strasse, Berlin-Mitte, on what was once a SS centre and Nazi prison, then a public East German building, and after the fall of […]
Judul “Seberapa Lama Saat Ini?” (How long is now ?) merujuk pada mural di sepanjang jalan Oranienburger, Berlin-Mitte, yang dahulu merupakan pusat SS dan penjara Nazi, dan kemudian menjadi bangunan publik di Jerman Timur, dan setelah […]
ชื่อบทความ “เดี๋ยวนี้คืออีกนานแค่ไหน?” มาจากภาพศิลปะฝาผนังบนถนนโอราเนียนบวร์ก (Oranienburger Strasse) ในเขตมิตเตของกรุงเบอร์ลิน ภาพศิลปะนี้วาดไว้บนผนังอาคารที่เคยเป็นศูนย์บัญชาการของหน่วยชุทซ์ชตัฟเฟิล (Schutzstaffel—SS) และคุกของนาซี จากนั้นเปลี่ยนเป็นอาคารของรัฐบาลในสมัยเยอรมนีตะวันออก จนกระทั่งหลังกำแพงเบอร์ลินพลังทลายจึงเปลี่ยนเป็นศูนย์กิจกรรมของศิลปิน ในปัจจุบัน อาคารหลังนี้ถูกทิ้งร้าง ศิลปะฝาผนังภาพนี้คือการมองย้อนกลับไปหาอดีตอันใกล้ของกรุงเบอร์ลินที่เต็มไปด้วยการสร้างสรรค์ระหว่างรอคอยอนาคตอันยืดเยื้อ สำหรับผู้เขียน ศิลปะฝาผนังภาพนี้คือบทสรุปรวบยอดที่สะท้อนถึงพลวัตและชะตากรรมอันน่าเศร้าของนักศึกษาอินโดนีเซียในจาการ์ตาเมื่อสมัย 1998 ในฤดูใบไม้ร่วงปีนั้น พวกเขาชวนผู้เขียนบรรยายและถกเถียงจนดึกดื่นค่อนคืน พวกเขาพยายามค้นหาวิถีทางทวงคืนประวัติศาสตร์ยุคหัวเลี้ยวหัวต่อที่ก่อรูปมาตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1940 รวมทั้งค้นหาว่าทำไมขบวนการประชาชนเพื่อการปฏิรูปที่เคยยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกในสมัยนั้นกลับถูกกวาดล้างจนสิ้นซาก ประชาชนราว 500,000 คนถูกกองทัพและกองกำลังติดอาวุธ “พลเรือน” สังหารทิ้งในปี 1965-66 ชั่วขณะแห่งความโปร่งใสมองเห็นยาวไกลมลายหายไป อนาคตยังไม่ปรากฏให้เห็น ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น? เมื่อนานาชาติพร้อมใจกันละทิ้งซูฮาร์โตและหันไปสนับสนุนเสรีภาพกับการเลือกตั้งแทน ทว่าเก็บชนชั้นนำเดิมเอาไว้ นั่นหมายความว่ายังมีโครงกระดูกซ่อนในตู้อีกเหลือเฟือสำหรับการวิเคราะห์วิจารณ์สังคม ในตอนนี้ความหวังว่าประธานาธิบดีโจโก […]
提題の「現状はいつまで続くのか？（How Long is Now?）」は、ベルリン・ミッテ（Berlin-Mitte）のオラニエンブルガー・シュトラーセ（Oranienburger Strasse）沿いの壁画をほのめかすものだが、これが描かれているのは、かつてのSSセンターでナチスの監獄だったものが、後に東ドイツの公共施設となり、ベルリンの壁崩壊後は活動的な芸術家たちのための施設となり、今では廃墟となった建物だ。この壁画は、ベルリンの近年の独創的な過去の出来事を、未来を待ち続ける時が長引く中で振り返るものだ。著者にとっては、この壁画は1998年の秋に深夜まで延々と自分に講義と議論を行わせたジャカルタのインドネシア人学生の力強さと悲運とを封じ込めたものでもある。彼らは当時、世界最大であった改革派の大衆運動をなぜ払しょくする事ができたのか、またなぜ約50万人もの人々が、1965年から66年の間に軍部や「民」兵たちによって殺されたのかなど、1940年代後半以降に出現した出来事の、極めて重要な歴史を捉え直す手段を模索していた。つかの間の透明性は立ち消えてしまった。先行きはまだ見えてこない。なぜなのか？ 国際社会に支持された合意が、自由と選挙のためにスハルトを見捨てる一方で、エリートを保護していた事は、公的な場での議論に委ねるには秘密が多すぎた事を意味する。すでにジョコ・ウィドド（ジョコウィ）大統領（Joko ‘Jokowi’ Widodo）が、彼の前任者たちよりも有力集団への依存が少ないとする望みは薄れてしまった。有力者、プラボウォ・スビアント（Prabowo Subianto）は保守的なムスリムのポピュリズムを喧伝しているにもかかわらず、全面的な後退が生じている。国際的にもてはやされているのは、自由民主化が確固たる国家建設によって進められるべきだという主張だ。民主的左派も、1950年代末と1960年代初頭の出来事を検討する事に熱心ではない。ネル―やスカルノのような指導者や非同盟運動（the non-aligned movement）は過去に属するものなのだ。さらに、毛沢東主義者たちは改革主義のインドネシア人共産党員やスカルノ派の人間が十分革命的でなかったとさえ主張した。後になって同調した事を悔やんだ者達は、それを思い起こさせられる事を望まず、それとは違う何か、アナキズムや市民社会、新しい運動や言説の分析などを試みる。民主主義を支持するインドネシア人たちが専念した汚職や人権、生活などの差し迫った問題は、過去に目を向けて対処する事がより困難なように思われた。 また、インドネシアの大虐殺に関する研究のほとんどが、1965年末に大虐殺の犠牲者となったエリートの苦しみに焦点を当てている。この事が人権を強調している点は称賛に値するが、徹底的な歴史分析の入門としては不十分だ（Törnquist 2019）。３つの謎が残る。1つ目は、どのような政治的経済と政治機関が、この共謀と弾圧を可能にしたのか。2つ目は、何が軍部の促進した暴力と民兵や自警団の参加を結び付ける事ができたのか。3つ目は、何が政治の新たな左派志向の運動の失敗と、これに代わる権威主義的特徴の政治の再来を説明するのかということだ。 幅のある歴史分析が必要な事を示すものの一つが、Geoffrey Robinson (2018)の研究だ。入手できる最も包括的な研究の中で、Robinsonが受け入れ難いと感じているのが、John Roosa (2006)の革新的な主張で、これは運動全般ではなくてインドネシア共産党（the Indonesian Communist Party：PKI）の一部の指導者たちが、虐殺に先行した9・30運動（the 30 September Movement）において、重要な秘密の役割を果たしたとしている。Robinsonが躊躇する理由は、主流研究の結論が、当時PKIが極めて順調で、確実に地歩を築きつつあったとしている点だ（Anderson and McVey 1971; Mortimer 1974; Crouch 1978）。そうだとすると、向こう見ずな秘密工作には何の理由もなかった事になる。だが、より批判的な分析は、1950年代末から1960年代初頭に共産主義者が直面していた課題について、これとは違った見方を示す。PKIは民主主義を望んでいたが、1959年にスカルノ大統領と陸軍の「指導される民主主義（“Guided Democracy”）」の導入と選挙の先送りを支持していた。つまり、PKIは、まず大衆政治を通過する必要があったという事だ。 大衆政治とは、スカルノの反帝国主義運動や外国企業の国有化に協力し、彼の基礎的農地改革や、ナショナリスト、宗教者および共産主義者の社会・政治的中心人物による共同公共統治（joint public governance）の手法を支持する活動に協力する事であり、これには軍部への協力も含まれた。これは共産主義者に組織化と圧力政治の余地をもたらしたが、この事が改革派の政敵を弱体化させる事はなかった。軍部は（戒厳令という手段によっても）国有化された企業や国家機構の大部分を掌握し、1960年から61年の共産主義者による労働争議（labour […]
Tiêu đề, “bây giờ đã là bao lâu rồi?” ám chỉ bức tranh tường dọc theo con đường Oranienburger Strasse, Berlin-Mitte, nơi từng là một trung tâm SS và nhà tù Đức quốc xã, sau […]
Ang pamagat na “Gaano katagal ang ngayon?” ay tumutukoy sa isang mural sa kahabaan ng Oranienburger Strasse, Berlin-Mitte, sa isang dating sentro ng SS at bilangguang Nazi, na naging gusali ng Silangang Alemanya, at matapos […]
Title: “Indonesia: Twenty Years of Democracy” Author: James S. Davidson Publisher: Cambridge University Press, 2018 “Indonesia: Twenty Years of Democracy” (Cambridge University Press, 2018) by Jamie Davidson provides an in-depth analysis of Indonesia’s politics two […]
When Suharto resigned as Indonesia’s president in May 1998, the path was unsure. Would democratization be allowed to proceed? Would violence be used to settle differences as it had previously in Indonesia’s history, to bloody […]
Much of the debate on post-Suharto Indonesia has focused on the question of how much has actually changed in the two decades since the end of authoritarianism in 1998. While some have suggested that powerful […]
The successful Defending Islam campaign against former Jakarta governor Basuki Tjahaja Purnama (or ‘Ahok’) is clear evidence that Islamism is rising in post-Reformasi Indonesia, which is regretfully not adequately explained in the recent scholarship on […]
Twenty years after Suharto was overthrown in 1998, dynastic politics has become a prominent feature of subnational politics in Indonesia. In 2013, the Indonesian Ministry of Home Affairs found that at least 60 political dynasties […]
Twenty years after the fall of Suharto how has the country dealt with the legacy of the authoritarian New Order’s repressive policies and actions? The story of transitional justice, or reckoning of the past, is […]
Copyright © 2022 | Kyoto Review of Southeast Asia | All Rights Reserved