เขียนเ่องปฏิรูป

อามีร์ มูฮัมหมัด เป็นนักวรรณกรรมและนักวิจารณ์ภาพยนตร์คนหนุ่มที่มีเก่งกาจ งานเขียนคอลัมน์วิจารณ์ที่ทั้งจิก กัด ประชดประชันในหน้าหนังสือพิมพ์ของเขานั้นแสดงให้เห็นถึงการเชื่อมโยงระหว่างชีวิตกับศิลปะ ในคอลัมน์ชุดนี้เขาเขียนถึงหน้าปกของสื่อต่างๆที่แสดงความลำเอียงออกมาอย่างเห็นได้ชัด, การถูกควบคุมโดยรัฐอย่างสิ้นเชิง, การรักประเทศชาติอย่างบ้าคลั่ง, และ การใส่ร้ายป้ายสีผู้บริสุทธิ์อย่างปราศจากหลักฐาน ข้อเขียนอันเสียดเย้ยในคอลัมน์ของอามีร์ส่งให้รัฐบาลตกอยู่ในสภาวะที่แลดูน่าขบขัน ราวกับได้ปรุรูลงบนความชอบธรรมของรัฐบาลจนพรุน อย่างไรก็ดี เขายังรักษาน้ำเสียงสุภาพ เรียบร้อยเอาไว้ในงานของเขา

งานของ ซาบรี เซน เป็นงานเขียนจากท้องถนน อันเนื่องมาจากการเข้าร่วม “ขบวนการปฏิรูป” และ การเผยแพร่ข่าวสารทางเลือกผ่าน “บันทึกการปฏิรูป” ออนไลน์ของเขาในช่วงเวลาที่ไม่มีใครเชื่อถือข่าวสารจากสื่อกระแสหลักอีกต่อไป บันทึกประจำวันของเขาได้เขียนถึงเรื่องราวการประจันหน้าระหว่างสามัญชนที่เข้าร่วมประท้วงรัฐบาลอย่างสันติโดยปราศจากอาวุธ กับกลุ่มตำรวจต้านจลาจลที่มีอาวุธครบมือ เขาได้บันทึกถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในด้านทัศนคติทางการเมืองและสังคมที่นำไปสู่การเกิดสำนึกร่วมกันในการเสาะหาความยุติธรรม

ส่วนนวนิยายที่มีเนื้อหารุนแรงของนักเขียนผลงานระดับชาติของมาเลเซีย ชาช์นน อาหมัดนั้นเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในลำไส้ของมนุษย์ ที่บรรดา “ขี้” ที่อยู่ภายใต้การนำของหัวหน้าขี้ที่ชื่อ “นายกฯ” เกิดอาการคั่งค้างปั่นป่วนไม่ยอมปล่อยตัวเองออกมาภายนอก “ลำไส้” ก่อให้เกิดกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง ความเหม็น และ การสร้างระบบการบริหารเหม็นๆนั้นนำไปสู่ระบบลูกขุนพลอยพยักที่คอยเลียแข้งเลียขาผู้เป็นใหญ่และเฝ้าแต่พูดคำว่า “ขอรับ ขี้” ท่ามกลางความขยะแขยงในหมู่ประชาชน นวนิยายเรื่องนี้ได้เปิดเผย ภาพการร่วมเพศทางทวารหนัก อสุจิ และการช่วยตัวเองอย่างโจ่งแจ้ง บางทีนี่อาจจะเป็นความตั้งใจในการเสนองานศิลปะในรูปแบบที่น่าขยะแขยงที่สุดเพื่อการผ่อนคลายเชิงวัฒนธรรมให้กับสังคมมาเลเซียที่ถูกกดดันอย่างรุนแรงจากแนวคิดเกี่ยวกับ “ความละอาย”